W czasach, gdy Ełk był jeszcze miastem niemieckim, to nie było wówczas zwyczaju święcenia potraw, palm, a śniadanie wielkanocne było jeszcze posiłkiem postnym. Mazurskie tradycje wielkanocne z czasów przedwojennych odbiegają od tego, jak świętują współcześni ełczanie.
– Nie było też zwyczaju oblewania się wodą – mówi Magdalena Szumska z Muzeum Historycznego w Ełku. – Wszystkie te zwyczaje przyjechały na Mazury wraz z ludźmi, którzy osiedlali się tutaj po wojnie.
Pierwsze palmy, jakie pojawiły się na Mazurach, różniły się od tych, jakie dzisiaj święcimy w Niedzielę Palmową.
– Były one wykonane głównie z gałązek bukszpanu i gałązek wierzbowych – opowiada Magdalena Szumska. – Przyozdabiano je bibułą i kolorowymi wstążeczkami.
Żur na wielkanocnym stole śniadaniowym w Ełku i na Mazurach tez pojawił się dopiero po II wojnie światowej.
– Podobnie, jak biała kiełbasa – dodaje Magdalena Szumska.
Było natomiast wiele zwyczajów, o których dzisiaj już nie pamiętamy. To m.in. oglądanie wschodu słońca przed wielkanocnym śniadaniem, czy wchodzenia do wody płynącej na wschód.
– Wodą tą trzeba było się opłukać, obmyć oczy i dopiero wtedy można było wrócić do domu i zasiąść do wielkanocnego stołu – mówi Magdalena Szumska. – Nie pamiętamy też smagania gałązkami jałowca. Do dzisiaj natomiast przetrwało malowanie jaj na różne sposoby. Podtrzymana została również tradycja obchodzenia Wielkiego Postu, choć obecnie jest on mniej rygorystyczny, niż za dawnych czasów. W zapomnienie powoli odchodzi zwyczaj zaczepiania wielkanocnej palmy pod dachem, czy też zabawy jajkami w zbijaka lub turlanie.
rm
